Prolog ~

   Stałam na krawędzi urwiska. Spoglądałam na wzburzone morze, kołyszące się w rytm wiatru łodzie i błyskawice migające w oddali. Daleko mi było do ideału. Daleko mi było do bycia człowiekiem.
   Większość pomyślałaby, że Holle Juwart nie mogłaby kogoś zabić. Zupełnie nikt w Aniville High. Miałam tam przyjaciół, miałam wrogów. Żadne z nich natomiast nie podejrzewało, że zadaje się z Cieniem.

   Wysoka brunetka, czerwone oczy ukryte pod soczewkami nadającymi barwę zieleni,  zbyt wysoka jak na chudziutką nastolatkę. Dziewiętnaście lat, dziwne znamiona jakby namalowane farbą pod skórą, przebiegłość i ani trochę współczucia. A przynajmniej w to wciąż próbowałam nie wierzyć, uparcie szukając w sobie dobra.

   Wiele razy, udając normalną musiałam wymykać się z lekcji lub wręcz uciekać ze szkoły. One świeciły, nie dawały mi spokoju podczas dni poprzedzających pełnię. Zwoływały złe myśli, przywoływały ciemność i moje własne demony. Wtedy jeszcze nie wiedziałam czym jestem tak na prawdę.

  Po dziesięciu latach od śmierci dziadka wciąz rozpamiętywałam jego ostatnie słowa, które brzmiały jak istna, nierozwiązywalna zagadka- " To strach boi się Cienia, a nie Cień strachu, pamiętaj kochanie". Nigdy nie wiedziałam czym ów Cień był. Pewnego dnia nie zauważyłam rozpędzonego samochodu, kiedy się obudziłam, znajdowałam się w ogromnej katedrze wyłożonej czarnym, połyskującym granitem z wysoko zawieszonymi świecznikami. Zaraz po przebudzeniu zbadano mnie, a wysoki rudzielec o przyjaznym wyrazie twarzy oznajmił mi, że "zostałam sklasyfikowana jako Cień". Zaraz potem dowiedziałam się, że jestem wskrzeszona, nigdy nie wiedziałam, że mój dziadek był Cieniem, ale najważniejsze, że mogłam wrócić do normalnego życia.

   Niestety normalne życie szybko okazało się niemożliwe. Z każdą pełnią coraz więcej znaków pojawiało się na moim ciele, a mi coraz większy problem sprawiało ich ukrywanie. Koniec czerwca wiązał się nie tylko z końcem roku i, w moim przypadku, końcem szkoły ale również z upałami. Wielu ludzi spoglądało na mnie dziwnie kiedy w długich spodniach i bluzce ciasno opinającej szyję oraz rękawami aż po połowę dłoni przemierzałam szkolny korytarz. Rozejrzałam się nerwowo i dostrzegłam Darlę, moją najlepszą przyjaciółkę. Niska,pulchna brunetka podeszła do mnie z entuzjazmem i przewróciła oczyma.
-Nadal nosisz długie rękawy? Kiedy to się skończy.
-Jakoś tak.-mruknęłam puszczając mimo uszu jej pytanie i zniknęłam za drzwiami sali komputerowej.
Usiadłam na swoim miejscu i wyjęłam potrzebne rzeczy, a zaraz potem otworzyłam książkę i starałam się przypomnieć sobie ostatnie trzy tematy. Moje myśli pofrunęły jednak w kierunku wakacji. Juz za dziesięć dni miało mnie czekać zakończenie roku, a co za tym idzie, również zakończenie mojego koszmaru związanego z chowaniem znamion. Znajdę sobie mało wymagającą pracę i odizoluję się od innych. Bezpieczeństwo przede wszystkim.

   Jak bardzo mogłam się pomylić, winszując sobie normalne życie będąc naznaczoną.....


.........................................................
Opowiadanie zaczynam pisac od nowa. Poprzednie nie zachwycało mnie ani poczatkiem ani treścią reszty. Mam nadzieje, że wybaczycie i nadal wiernie będziecie czytać te bazgroły :) Wiem,jestem niezdecydowana :)